Siedem.

Samanta

Spojrzałam za okno i nie mogłam uwierzyć w to co widzę. Ulewa była ogromna, ledwo widać było ulice. Pierwszy raz w swoim życiu widziałam taki deszcz w Dortmundzie. Poszłam do pokoiku Lili i poprawiłam jej kocyk. Uśmiechnęłam się szeroko głaszcząc ją po główce. Przyglądała mi się uważnie. Wzięłam ją na ręce i cmoknęłam w czoło. Zdziwiłam się słysząc dzwonek do drzwi.
- Choć księżniczko zobaczymy kogo do nas sprowadza.
Zeszłam na dół i odłożyłam na chwilę małą do wózka. Skierowałam się w stronę drzwi a widok który za nimi zastałam... Nie mogłam uwierzyć, w osobę stojącą naprzeciwko mnie. Lustrował mnie swymi wspaniałymi zielonymi oczami, a jego rzeczy były całkowicie przemoczone. Nie wiedziałam co mam zrobić on też nie...
- Erik - szepnęłam - W... wejdź. - powiedziałam - Jesteś cały mokry, idź weź prysznic - rozkazałam - Mam jeszcze kilka twoich rzeczy, które u mnie zostawiłeś a nie było okazji bym ci je oddała więc przyniosę...
- Dziękuje Sami - odparł cicho kierując się w stronę brązowych drzwi. Doskonale znał ten dom. A ja.. ja stałam jak słup nie wiedząc co się ze mną przez tą chwilę działo. Przez moment zapomniałam o teraźniejszości, chciałam nakrzyczeć na niego, że będzie chory. Otrząsnęłam się chwilę później gdy usłyszałam szum wody. Szybko wyciągnęłam z wielkiego kolorowego pudełka jego koszulkę i spodnie. Położyłam mu je pod drzwiami i wróciłam do córeczki biorąc ją na ręce, gdy zaczęła płakać. Starałam się ją uspokoić, ale nie wychodziło mi to. Po chwili momentalnie przestała a ja odwróciłam się w stronę gdzie spoglądała. Erik stał i uśmiechał się do niej. Przymknęłam swoje powieki. Nie chciałam tego.
- Pójdę ją wykąpać i nakarmić - mruknęłam - a później pogadamy.
Chłopak skinął mi tylko głową i usiadł na kanapie chowając swoją twarz w dłoniach. Jedna pojedyncza łza spłynęła po moim policzku, a w głowie wspomnienia z tamtego wieczoru wracały. Lili zasnęła migiem, przez co miałam czas porozmawiać z obrońcą. Zeszłam na dół siadając naprzeciwko chłopaka. Patrzyłam na niego wyczekująco nie mogąc doczekać się po co przyszedł. Bo chyba miał jakiś powód, by w taką ulewę przychodzić do mnie. Do nic nie wartej, żałosnej dziewczyny... To wspomnienie nadal bolało.
- Sami - westchnął - Nawet ja sam nie wiem, dlaczego moje nogi skierowały mnie tutaj. - rzekł splatając swoje dłonie i podnosząc wzrok na mnie - Dziś od rana pokłóciłem się z Nastią, nie wracała cały dzień, lecz gdy tylko wróciła była tak strasznie pijana, że ledwo trzymała się na nogach. A co jest najlepsze, że jest w ciąży i się upiła rozumiesz - szybko przetarł swoją twarz dłońmi a mnie zamurowało. Nastia była w ciąży. Teraz Erik będzie miał szczęśliwą rodzinę więc tym bardziej nie będzie mu potrzebna wiadomość, że już został tatą - Wyrzuciła mi wszystko i.. - przerwał na moment a ja gotowałam się od środka. - I kazała mi zniknąć. - zakończył.
- No i po co mi to wszystko mówisz? - warknęłam - Myślisz, że ci współczuje? smutno mi z twojego powodu?. Nie Erik! Nie mam pojęcia w ogóle po co tu przyszedłeś. Po co w ogóle odzywasz się do tak żałosnej dziewczyny. Przecież nie jestem na twoim poziomie!...
- Samanta - powiedział cicho nie kryjąc swojego smutku w głosie..
- Naprawdę tego nie rozumiem Durm! Po co kolejny raz wtrącasz się w moje życie. Może znów zniszczysz wszystko i tak po prostu sobie znikniesz? Co pasowało by ci nie?. Nie mam zamiaru cierpieć po raz kolejny...
- Gradvil! - krzyknął za co dostał katujące spojrzenie - Przepraszam. Przepraszam za wszystko - szepnął kucając przy moim fotelu. - Wszystko co wtedy mówiłem.. Sami to było kłamstwem. Nie chciałem byś jechała tam ze mną. Znam cię i wiedziałem, że nie byłabyś tam szczęśliwa, tak jak ja nie byłem. - wytłumaczył.
- Gdybyś mnie znał, to wiedziałbyś, że pojechałabym z tobą na koniec świata i nie ważne czy byłabym szczęśliwa czy nie. Byłoby mi dobrze, ponieważ byłabym z tobą. - odpowiedziałam a łzy płynęły po moich policzkach - Nie liczyłoby się nic, tylko to, że byłbyś ze mną bo cię kochałam. Myślisz, że było mi łatwo zostać i patrzeć, jak odjeżdża ten, który był dla mnie najważniejszy i zostawia samą daleko od siebie? - spojrzałam mu w oczy - I nie mam pojęcia po co mi to wszystko mówisz. Masz Nastię i dziecko w drodze. Stwórz sobie szczęśliwą rodzinę a mnie zostaw w spokoju!.
- Samanto - powiedział czule i zbliżył swoją twarz do mojej, nasze usta dzieliły milimetry i coraz bardziej walczyłam, ze sobą.
- Nie! - odparłam kładąc dłoń na jego klatce piersiowej i lekko go odpychając. - Nie będę twoją pocieszycielką - spojrzałam na niego ponownie - Możesz tu przenocować, tylko i wyłącznie z tego powodu, że pogoda się nie poprawiła. - dodałam ze złością - Dobranoc...
Zostawiłam go w salonie, nadal kucał przy fotelu na którym chwilę temu siedziałam. Sprawdziłam co u małej i zamknęłam się w swoim pokoju. Łzy ciekły po moich policzkach i nie chciałam ich zatrzymać. Zbyt długo próbowałam się nie rozpłakać...

Czasami dusisz w sobie emocje tak bardzo,

że wystarczy jeden moment by je wypuścić.

________________________________________________________________

Kolejny jest i zostawiam go do waszej oceny :)
Dziękuje, że jesteście ❤
Do następnego ❤ :*