Sześć.

Erik

Siedziałem z Nastią w naszym salonie i oglądaliśmy wspólnie jakiś film. Cieszyłem się, że chociaż raz nie zrobiła mi awantury, że rozmawialiśmy z Samantą. Obejmowałem ją szczelnie i nie chciałem puszczać. Zastanawiałem się co blondynka chciała mi wtedy powiedzieć. Musiałem ją o to zapytać. Strasznie mnie to męczyło. Dlatego gdy skończył się film postanowiłem działać. 

- Nasti - zacząłem - Co chciałaś powiedzieć wtedy w parku? - zapytałem patrząc wprost w oczy dziewczyny. Zdziwienie i obawa tylko to udało mi się z nich wyczytać.

- Nie przyglądałeś się tej dziewczynce prawda?

- No nie - odparłem - Ale czy to ma z tym związek? - posłałem w jej stronę kolejne pytanie.

- Tak Erik ma - powiedziała - Gdybym wzięła zdjęcie małego ciebie, które stoi na półce i spojrzała na to maleństwo widziałabym ciebie. Nawet gdybym nie miała tego zdjęcia. To jest twoja kopia Erik. I nikt mi nie wmówi, że tak nie jest. Bo jestem kobietą. A kobiety doskonale potrafią dostrzec to, czego przeważnie faceci nie widzą. - wyjaśniła a ja miałem w głowie jeszcze większy mętlik w głowie niż wcześniej. 

- Może coś ci się przewidziało - mruknąłem 

- Nie Durm, nie przewidziało mi się - warknęła a ja momentalnie zesztywniałem. Po raz pierwszy powiedziała do mnie po nazwisku jeszcze ta nienawiść i złość w głosie. - Każdy człowiek przechodzący obok ciebie i niej powiedziałby ci, że ma takie same oczka jak ty. Te same usta i kolor włosów... - dodała - Idę się położyć, mam dość tego dnia. - oznajmiła i ruszyła na górę do sypialni.

Mogę wpaść? mam sprawę. ~ wystukałem w ekranie swojego telefonu po chwili wysyłając wiadomość do przyjaciela. 

Zawsze! :) ~ odpowiedź przyszła jeszcze szybciej niż się spodziewałem. Krzyknąłem Nastii tylko krótkie wychodzę i wsiadłem do samochodu. Migiem przemknąłem przez drogę która dzieliła mnie do Reusa i wparowałem do jego domu. Siedział na kanapie a na stoliku stały dwie szklanki soku i ciasteczka. Widocznie się mnie spodziewał. Usiadłem obok niego i westchnąłem cicho. Przez chwilę nie przechodziło mi to przez gardło, ale w końcu musiałem...

- Mam pytanie - zacząłem - Czy ja jestem ojcem dziecka Samanty? - walnąłem prosto z mostu. Nienawidziłem owijać w bawełnę. Spojrzałem na blondyna, który momentalnie się zmieszał a jego mięśnie się napięły nie wiedziałem o co mu chodzi.. - Ty masz nadal z nią kontakt, nadal się przyjaźnicie i wiem, że mówi ci wszystko Reus..

- Lili nie jest twoją córką - wypalił wypuszczając powietrze z płuc i splatając swoje dłonie.

- Naprawdę?

- Tak - rzekł.

- To będę już leciał. - mruknąłem - Dobranoc - dodałem i wsiadłem do auta. Uderzyłem ręką w kierownicę ze złości. Odpaliłem samochód i wróciłem do auta. Zrobiło mi się smutno. To przekonanie, które było w Nastii przeszło na mnie i miałem nadzieję, że jednak jestem tatą Lili... Lili. Samanta zawsze mówiła, że to najpiękniejsze imię dla dziewczynki, zawsze wspominała, że tak nazwie naszą córkę...

Wskoczyłem pod prysznic a później po cichu wszedłem do łóżka by nie obudzić blondynki. Zgasiłem światło, ale nie udało mi się usnąć. Przymknąłem swoje oczy a przed nimi była Sam.. i maleńka kruszynka, którą trzymała na rękach. Nie powinny mi się śnić...

Rankiem obudziła mnie muzyka dochodząca z dołu. Nastia już nie spała. Muzyka grała na całą głośność, więc musiało się coś stać. Zszedłem na dół do salonu. Siedziała na kanapie z podkurczonymi nogami.

- Nastii, co się stało - zapytałem kucając przy niej.

- Nie mogę tego dłużej ukrywać Erik - mruknęła - Jestem... jestem w ciąży..

- To cudownie - uśmiechnąłem się - Marzyłem, by być ojcem - powiedziałem całując ją delikatnie. Przytuliłem się do niej. Nie mogłem uwierzyć w to co się stało. 

- Jest jeszcze coś - dodała - Jutro jadę do Mediolanu na tydzień. Mam sesję i do tego pokaz mody - wytłumaczyła.

- Chyba nie myślisz, że jeśli jesteś w ciąży to pozwolę ci mieć przeróżne pokazy, czy sesje. Będziemy mieli dziecko, nie rozumiesz tego?

- Nie będziesz mi mówił co mam robić - wrzasnęła i wyszła z domu trzaskając za sobą drzwiami...

Usiadłem na kanapie i schowałem twarz w dłoniach, jeśli pomiędzy nami będzie tak jak do tej pory to boję się o nasze dziecko. A ja sam nie wytrzymam psychicznie... 

Westchnąłem cicho i wyszedłem na taras musiałem odetchnąć świeżym powietrzem. Musiałem sobie wszystko poukładać i przemyśleć w spokoju...
Czekałem na nią aż do wieczora. Spojrzałem na nią. Była pijana...
- Czy ty jesteś poważna? - wrzasnąłem - Jesteś w ciąży i się upiłaś?!
- Daj sobie spokój - warknęła a woń alkoholu z jej ust roznosił się po naszym mieszkaniu - Idź do niej, przecież ją kochasz..
- Tak masz rację, dam sobie z nami spokój! - krzyknąłem - i żebyś wiedziała, że pójdę!

Mimo wszystko warto wierzyć, że to,

co najpiękniejsze jest dopiero przed nami.

___________________________________________________________________

Mamy kolejny :)
Czekam na wasze opinie i lecę dalej
Do następnego ❤❤