Dziesięć.

Erik

Gdy wyszedłem z mieszkania Sam w mojej głowie mieszało się mnóstwo rzeczy. Przez cały czas, gdy dziewczyna była koło mnie nie myślałem o Nastii. Nawet nie chciałem o niej myśleć. Zapomniałem o niej rzec można najprościej. Tylko, że ja wtedy właśnie chciałem zapomnieć. Liczyła się tylko Samanta i malutka Lili. Choć przez chwilę... Przez dwie godziny krążyłem po mieście, zastanawiając się nad swoim życiem. Nie miałem pojęcia co robić. Bałem się spotkania z blondynką. Gdy stanąłem już pod naszym domem. Serce zaczęło mi walić ze strachu. Wspinając się po schodach wziąłem kilka głębokich oddechów. Wszedłem po cichu do mieszkania kierując się w stronę salonu.
- Byłeś u niej? - warknęła spoglądając na mnie. Podszedłem bliżej i kucnąłem przy niej kładąc dłonie na jej kolanach.
- Nastii - zacząłem cicho - Tak, byłem... ale tylko na chwilę. Chciałem zobaczyć malutką, porozmawiać z Samantą. Później przespałem się u Jonasa - skłamałem. - I.. Lili nie jest moją córką...
- Jasne - prychnęła - Jeszcze jakie kłamstwo ci powiedziała? Może, że cię nie kocha co? Weź się w końcu w garść Erik i przejrzyj na oczy.
- Nastio proszę cię - powiedziałem cicho opierając swoje czoło o jej. - Obiecaj mi, że nie będzie więcej kłótni, zazdrości. - spojrzałem jej w oczy - Gdybym cię nie kochał już dawno nie bylibyśmy razem. Niedługo nasz maluszek przyjdzie na świat, on jest owocem naszej miłości Sami.. - przerwałem gdy zorientowałem się co powiedziałem. Schowałem swoją twarz w dłoniach i nie wiedziałem co powiedzieć...
- Wracam za tydzień - warknęła - I będę się ogromnie cieszyć, że ciebie tutaj niema - krzyknęła i trzasnęła z całej siły drzwiami. Rujnowałem swoje życie po raz kolejny. Miała rację... za tydzień mnie nie będzie. Po co obiecywałem rodzicom, że przyjadę, ale były święta, a święta zawsze spędzaliśmy osobno u rodziców. Nastia u siebie a ja u siebie. Teraz chciałbym naprawić wszystko z Nastii. Nie potrafię dopuścić do siebie myśli, że nasze maleństwo będzie żyło w takim stresie. Bo jeśli teraz nie będę potrafił dogadać się z blondynką to już nigdy. Westchnąłem cicho siadając na kanapie. Wyciągnąłem zdjęcie maleńkiej Lili z kieszeni. Musiałem je ukraść. Nawet nie wiem jak wam określić po co... Chciałem mieć je na pamiątkę? Patrząc na to zdjęcie chciałem by była moją córeczką.. Wtedy.. wtedy nie zawahałbym się. I walczył o kobietę, którą kochałem miłością najprawdziwszą. Bo dopiero teraz rozumiałem, kogo tak naprawę kocham. Tą osobą była Samanta. Nikt inny. W takim razie czym było uczucie, którym darzyłem Nastię... Nie wiem, ale musiało się zmienić. Nie jestem dupkiem i nie zostawię jej z dzieckiem a zwłaszcza, że pokochałem już tego bąbla, który rozwija się pod jej sercem.
- Hej Hofi - wymusiłem uśmiech przepuszczając przyjaciela w drzwiach - Soku? - zaproponowałem.
- Pewnie - odparł siadając na kanapie i włączając Fifę - Ja gram Borussią! - krzyknął szybciej niż ja.
- Dobra niech ci będzie - powiedziałem zabierając od niego pada - Biorę więc Chelsea - mruknąłem czekając na rozpoczęcie meczu.
- Drumi co jest? - zapytał - Nastia? - lustrując mnie dokładnie wzrokiem - Wiedziałem...
- Jonas.. - bąknąłem.
- Co Jonas?! No co Jonas?! - napuszył się - Moje zdanie o tej dziewczynie doskonale znasz! Tyle razy ci powtarzam, że ta dziewczyna nie jest warta dosłownie niczego. Jest z tobą tylko dlatego, że masz kasę. Nienawidzę jej i nie mogę znieść tego jak ona cię traktuje a zarazem podporządkowuje sobie jak psa! - krzyknął - Myślałem, że stać cię na coś lepszego! Miałeś wrócić i znów walczyć o Samantę bo ona przynajmniej kochała cię prawdziwie. Nie tak jak ta tleniona blondyna - warknął - I współczuje Sami, że nie potrafi przestać cię kochać. Bo gdyby nie to zapewne byłaby już szczęśliwa. - dodał wstając i kierując się w stronę drzwi - Cześć!
Tak, miał rację. Miało tak być. Miałem wrócić, walczyć o pannę Gradvil jak lew i nie odpuszczać. Założyć z nią rodzinę i być szczęśliwym. Chciałem by tak było... z Nastią wyszło tak szybko jak pstryknięcie palca. Obejrzałem się za nią i już po tygodniu byliśmy razem. Nawet jej nie znałem.. A teraz?... Teraz mimo, iż nadal ją kocham to nie mogło być miejsca dla niej w moim sercu. Musiała być tylko i wyłącznie Nastia.

Wiele oddałbym, by przestać za Nią tęsknić.

__________________________________________________________________

Rano nie wyszło, więc dodaje teraz :)
Czekam na wasze opinie ♥
Za błędy przepraszam :) i lecę do was <3
Do następnego misiaczki ♥