Dwadzieścia.

Erik

Dni mijały... dni mijały... i co?... i nic. Nie było jej nigdzie. Nie mogłem jej znaleźć. Jej mama nadal trzymała buzię na kłódkę. Nie chciała za nic w świecie powiedzieć mi nic, co wie. Z każdą chwilą coraz bardziej traciłem nadzieję. Świat jest ogromny. A ona? ona mogła być wszędzie. Choćbym chciał... choćbym mógł... wątpię bym ją odnalazł. Gdyby ktoś się znalazł... ktoś kto wie...
- Znajdziemy je - rzekł Jonas - Pomogę ci we wszystkim. Damy radę - zapewnił - Bo jeśli szukasz, to znajdziesz - uśmiechnął się lekko.
- Dzięki Hofi - westchnąłem cicho biorąc od niego szklankę mineralnej wody, którą przyniósł mi z kuchni.
- Zabieram cię dzisiaj na imprezę - oznajmił.
- Nie ma mowy! - odparłem natychmiastowo.
- To nie było pytanie - rzekł - Nie mogę już na ciebie patrzeć. Musisz się wyluzować.. choć przez chwilę - dodał - A od jutra wznawiamy nasze poszukiwania na większych obrotach. Obiecuje - spojrzał na mnie.
- Tylko na godzinkę lub dwie - uległem - Nic nie piję, nie chcę żadnych lasek koło siebie i nie zostanę ani minuty dłużej, nawet nie próbuj mnie przekonywać!
- Przystaję na twoje warunki i wszystko załatwię - powiedział ucieszony - Tak za godzinę podejdzie po ciebie John. A potem spacerkiem w stronę klubu się przejdziecie - wytłumaczył - To zaledwie trzydzieści minut stąd. Innego wyjścia niż spacer nie masz, bo biorę twój samochód - wystawił mi język po czym zostawił mnie samego. Roześmiałem się cicho i poszedłem do łazienki by się odświeżyć. Szybko ogarnąłem się ze sprawą i po dobrych czterdziestu minutach byłem już gotowy. Usiadłem na kanapie i wziąłem telefon do ręki. Z uśmiechem przyglądałem się tapecie, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zerwałem się szybko i poszedłem otworzyć.
- Dobry wieczór - zaśmiał się podając mi rękę - Sorki, że tak wcześnie. No ale wiesz.. siostra robi kolację przy świecach dla chłopaka i kazała mi spadać - dodał roześmiany.
- Szalona - roześmiałem się - Czyli mam rozumieć, że zostałeś wyrzucony z domu?.
- No w sumie tak - odparł z rozbawieniem - Na dzisiejszą noc mam zakaz powrotu więc... sam wiesz - zarechotał. Pokiwałem z rozbawieniem głową i założyłem bluzę. Zamknąłem drzwi i we dwójkę ruszyliśmy w stronę klubu - Nie przeszkodzi ci, gdy skoczę tylko do sklepu?
- Pewnie, że nie. Leć - odparłem znów wyciągając telefon z kieszeni. Jedno nieodebrane połączenie od Hofmanna, więc albo chciał się zapytać czy już idziemy, albo rozbił mi samochód. Lepiej niech to będzie pierwsza opcja. Inaczej nie przeżyje dnia dzisiejszego do końca.

Zaraz będziemy

Wystukałem i ponownie schowałem urządzenie do kieszeni. Pokręciłem przecząco głową, gdy ten poczęstował mnie papierosem. Nigdy nie paliłem i w przyszłości również nie będę tego robił....
- Ooo stary... patrz jaka seksowna mamuśka - spojrzałem w stronę w którą pokazywał. Przyjrzałem się dokładnie.. te piękne, długie włosy... uroczy różowy wózeczek... To nie mogła być...
- Zamknij się! - warknąłem.
- Erik... przecież żartowałem - powiedział szybko.
Nie reagowałem na niego w ogóle. Moje nogi same pognały w tamtym kierunku. Podchodząc do nich zauważyłem w wózku przepiękną, uśmiechniętą buźkę spoglądającą w moją stronę i miśka, którego kupiłem Lili na Boże Narodzenie... Po chwili wzrok Samanty skierował się na córkę, a później powędrował na mnie...
- Sami - szepnąłem - Wróciłaś... - powiedziałem wpatrując się w nią. Moja ręka powędrowała na jej policzek. Gdy poczuła mój dotyk, przymknęła na chwilę oczka...
- Nie wróciłam - odparła po chwili - Mu... muszę już iść - dodała poprawiając torebkę na ramieniu i kierując się przed siebie.
- Jeśli myślisz, że pozwolę ci wyjechać po raz kolejny to jesteś w błędzie - rzekłem chwytając ją za nadgarstek.
- Nie masz prawa decydować co zrobię... - warknęła - Już nie... - dodała cichutko szybko kierując się w swoją stronę. Stałem oszołomiony nie wiedząc co dalej zrobić. Wpatrywałem się w jej sylwetkę, która oddalała się coraz bardziej. A ja? ja byłem jak słup. Nie mogłem się ruszyć... Przykucnąłem i schowałem twarz w dłoniach. W mojej głowie krążyły same wyzwiska, skierowane właśnie do siebie. Znów pozwoliłem by odeszła... ale nie pozwolę jej wyjechać...
- Przepraszam... nie wiedziałem, że ją znasz - usłyszałem głos Johna.
- Tak... em.. przekażesz Jonasowi, że jednak nie przyjdę? - zapytałem, a gdy ten skinął głową kontynuowałem - Powiedz mu, że wytłumaczę mu wszystko jutro. Teraz muszę coś załatwić - dodałem i migiem ruszyłem w stronę mieszkania. Wpadłem do niego jak poparzony... przysiadłem jednak na łóżku w sypialni i zacząłem zastanawiać się co mam zrobić. Teraz nie mogę ich stracić. Nie mogę pozwolić im odejść po raz kolejny...

Nie powinienem był pozwolić Ci odejść...

____________________________________________________________________________

Witam moje skarby w ten okropny dzień ♥
Poczekajcie jeszcze chwileczkę z waszymi pistoletami, dzidami nożami czy jakimkolwiek narzędziem to chcecie mnie zabić XD
Jeszcze troszkę <333
U was pojawię się koło niedzieli prawdopodobnie :) lecę na nocny maraton Igrzysk śmierci ♥
Mam nadzieję, że nie zasnę XDD
A tak ogólnie to chciałabym was zaprosić na moje nowe opowiadanie, które będzie o Darku ;)
Jako, iż jest to prezent dla mojego Budzika, któremu stuknie siedemnastka XD ♥ (nie bij :D :*) startuje on od jutra :)
Mam nadzieję, że wpadniecie i zostaniecie ze mną <3
http://poswojemarzenia.blogspot.com/

Do następnego słodziaki ♥♥