Trzynaście.

Samanta

Tromsø. Jedyne miasto, które zrobiło na mnie wrażenie. Nie żaden Londyn czy Wiedeń ani Amsterdam. Urzekło mnie od początku. Czyste i świeże powietrze, mimo iż jest to największe miasto północnej Norwegii. Piękny krajobraz. A przede wszystkim widok który mamy z naszego okna. Niewielki domek, cały z drewna wpadł mi od razu w oko. Na górze dwa pokoje z łazienką na dole natomiast kuchnia oraz jadalnia z ogromnym salonem i łazienką dla gości... Klimat całemu pomieszczeniu dodawał średniej wielkości kominek...Specjalnie dla Lili wybrałam dom rzec można przy samym lesie. Z dala od hałasu, ryku silników... Zrobię dla niej wszystko by była uszczęśliwiona, choć wiedziałam, że zmiana otoczenia zrobiła na niej złe wrażenie...
- Witaj w nowym domu serduszko - powiedziałam całując ją w główkę - Pamiętaj, że mamusia chce dla ciebie jak najlepiej - dodałam tuląc ją do siebie.
Starałam się uśmiechnąć, ale nie udało mi się to. Lili lustrowała mnie dokładnie swoimi zielonymi oczkami. Jedyne z czego byłam z siebie dumna to, to że kiedyś gdy nudziło mi się strasznie, więc zapisałam się na kurs języka norweskiego a później z zapałem uczyłam się go bardziej. Przynajmniej będę się mogła dogadać...
- Choć żabko mama pokaże ci twój pokój - rzekłam wspinając się po schodach na górne piętro. Otworzyłam lekko drzwi a oczom ukazał mi się bardzo różowy pokoik. Łóżeczko stało w prawym rogu, a niewielka komoda przy oknie. W duchu dziękowałam mężczyźnie oraz jego synowi za to, że tak z samych siebie zażądali, że przemalują pokoje i urządzą mi mieszkanie kupując te rzeczy o które prosiłam, i za które przelałam im pieniądze. Nie sądziłam, że mieszkają tutaj tacy życzliwi i wspaniali ludzie...
- Urządzimy tutaj pokoik dla najpiękniejszej księżniczki na świecie co ty na to? - uśmiechnęłam się cmokając ją w policzek. - Mam nadzieję, że będziesz tu szczęśliwa myszko - mruknęłam cicho podchodząc do okna i wpatrując się w ogromne, a zarazem cudowne góry. Lili wpatrywała się jak zahipnotyzowana w biegające na pastwisku owieczki. Delikatny uśmiech pojawił się na jej twarzy a mi zrobiło się troszkę lżej na sercu...Gdy Lilcia się przebudziła po południowej drzemce ubrałam ją cieplutko i włożyłam ją do wózka ruszając na poszukiwania jakiegoś sklepu. Kierując się na przód szybko wybrałam numer przyjaciela...
- Jak tam piękności? - zapytał
- Hej Marco - uśmiechnęłam się - Tutaj jest jeszcze piękniej niż przypuszczałam - dodałam rozglądając się na boki. - Lili zrobiła sobie już popołudniową drzemkę, którą zaraz chyba będzie kontynuować - zaśmiałam się spoglądając do wózka i poprawiając córeczce kocyk - No i idziemy teraz do sklepu...
- O której wylądowałyście?
- Koło dwunastej - odparłam.
- Sami jest piętnasta, dlaczego nie dałaś mi znać? wiesz jak się o was martwiłem - powiedział z rozpaczą - Teraz nie będę mógł się wami opiekować - posmutniał.
- Marco - powiedziałam poważnie, choć głos łamał mi się okropnie - Obiecuje ci, że przylecimy do was gdy tylko wszystko sobie poukładam. Kocham cię strasznie jak brata. Nawet nie wiesz jak ciężko mi bez ciebie żyć tutaj. Tak samej tylko z Lili, ale mam już swoje lata. Jestem odpowiedzialna, ostrożna i rozsądna. Dam sobie radę, nie musisz się martwić - wytłumaczyłam.
- Wiem... - westchnął - Ale jesteś moją maleńką siostrzyczką...dlaczego nie chcesz mi powiedzieć gdzie wyjechałyście? - mruknął cicho.
- Ty nie potrafisz kłamać a to byłoby za duże ryzyko gdyby on cię o nas zapytał... Przepraszam...muszę kończyć - szepnęłam.
- Ale Sam...
- Przepraszam Marco - przerwałam mu i rozłączyłam się.
Wiedziałam, że gdyby ta rozmowa potrwała by troszkę dłużej wygadałabym mu wszystko...
Okazało się, że sklep jest bardzo niedaleko, a rozpromieniona i miła kasierka sprawiła, że moje stwierdzenie się sprawdziło. Tutaj chyba naprawdę wszyscy ludzie są tacy wspaniali...
Wracając do domu natknęłam się na niewielki bukiecik z różnorodnych kwiatków oraz mały pakunek w którym znajdował się malutki misiaczek skierowany dla Lili. Kładąc ją do łóżeczka, nakarmioną i wykąpaną poprawiłam jej kocyk oraz misia, którego dostała od Erika. Nie umiałam go wyrzucić.. zwłaszcza że mała zasypiała przytulona do niego w krótką chwilę. Zeszłam na dół i zanurzając lekko rękę w kwiatkach wyciągnęłam z nich liścik.

Mamy z tatą nadzieję, że dom się podoba. Witamy w Norwegii! ~ André :)

Czasem pytania są proste, ale odpowiedzi skomplikowane...

_________________________________________________________________________

Witam misiaczki w końcu :*
Zaczynamy nowy rozdział w życiu Samanty i Lilci :)
Dziś taki nijaki, ale się rozkręce xd
Czekam na wasze opinie ❤
Do was wlecę jutro :)
Do następnego ❤